Οἱ περιπλοκὲς στὸν πόλεμο τῆς Συρίας πληθαίνουν, καθὼς ἡ Γαλλία ταυτίζεται πλήρως μὲ τὴν ἀμερικανικὴ ἀντιρωσικὴ πολιτική, χωρὶς ὅμως στήριξη στὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ἐνῶ οἱ Τζιχαντιστὲς ἐμποδίζουν διὰ τῆς βίας τὴν ἔξοδο τῶν ἀμάχων ἀπ’ τὸ Ἀνατολικὸ Ἀλέπι∙ οἱ ἀνεξάρτητες ἰσλαμικὲς ὀργανώσεις προσπαθοῦν, μὲ τὴν βοήθεια τῆς Τουρκίας, νὰ ἀποκτήσουν προσβάσεις σὲ ἰσχυρὰ κέντρα στὴν χώρα, ἀλλὰ συναντοῦν μεγάλες δυσκολίες, καθὼς τὸ Πεντάγωνο ἐνισχύει σχεδὸν φανερὰ τὸ ἰσλαμικὸ κράτος. Ὁ πόλεμος δὲν δείχνει ὅτι θὰ τελειώσει γρήγορα, διότι ἔχει τὶς ρίζες του στὶς προαιώνιες θρησκευτικὲς συγκρούσεις τοῦ μουσουλμανικοῦ κόσμου∙ οἱ Σιίτες καὶ Ἀλεβίδες στηρίζουν τὸν Χαφὲζ Ἀσσάντ, ἐνῶ οἱ Σουνίτες στὸ χαλιφάτο, ὁπότε καὶ ἡ ἀλλαγὴ στάσεως τῆς Ἄγκυρας δὲν ἔχει μεγάλη ἀπήχηση, διότι εἶναι σουνιτικὴ χώρα καὶ οἱ ὁμόδοξοί της στὴν Συρία καὶ στὸ Ἰρὰκ τὴν θεωροῦν ὡς προδπσία τῆς πίστεώς των στὸν ἐνδοϊσλαμικὸ πόλεμο.