Ὁ Ἰσοκράτης ἐπιδιώκει στὴν ἀξιολόγηση τῶν Μηδικῶν πολέμων νὰ μὴν ἀντιγράψει τοὺς προηγούμενους ποὺ ἔχουν ἐξυμνήσει τὰ ἡρωικὰ ἐπιτεύγματα τῶν προγόνων τους, διότι θὰ ἦταν ἁπλῆ ἐπανάληψη∙ ὁ Ἑλληνισμὸς ζοῦσε στὴν περίοδο τοῦ προφορικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ὁ λόγος ἦταν ζωντανὸς καὶ παρέμεινε ἐπίκαιρος, ὅταν εἶχε τὴν ἐμμέλειά του, δηλαδὴ τὴν ἀποδοχή του ὡς παράδοση ἀπ’ τοὺς ἀκροατές του. «Ἀνάγκη γὰρ τὰ μὲν μέγιστ’ αὐτῶν ἤδη κατακεχρῆσθαι, μικρὰ δ’ ἔτι παραλελεῖφθαι»∙ διότι εἶναι ἀνάγκη νὰ μὴν ἀσχοληθῶ μὲ τοὺς Ἐπιταφίους τῶν προηγουμένων ἀφοῦ ἤδη τὰ μέγιστα ἐπιτεύγματα ἔχουν ἐξυμνηθεῖ, κι ἔχουν ἀφεθεῖ μόνο τὰ μικρά. «Ὅμως ἐκ τῶν ὑπολοίπων, ἐπειδὴ συμφέρει τοῖς πράγμασιν, οὐκ ὀκνητέον μνησθῆναι περὶ αὐτῶν»∙ ἀλλὰ ἀπ’ τὰ ὑπόλοιπα, ἐπειδὴ εἶναι καὶ αὐτὰ ἀξιόλογα, δὲν θὰ κουρασθῶ νὰ ἀναφερθῶ σὲ αὐτά. Ἤθελε νὰ δείξει ὁ φιλόσοφος, ὅτι καὶ στὶς λεπτομέρειες ἦταν μεγάλοι οἱ πρόγονοί μας.