Ἡ ἔμφαση στὴν ἀξιολόγηση τῶν ἡρωικῶν πράξεων τῶν ἀφανῶν πολεμιστῶν τῶν Μηδικῶν πολέμων εἶναι τὸ ἀντικείμενο τοῦ Ἰσοκράτους στὸν «Πανηγυρικόν» του∙ ἤθελε νὰ διαφοροποιηθεῖ ἀπ’ τοὺς προηγούμενους οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀφιερώσει τοὺς Ἐπιταφίους τους κυρίως στὶς πράξεις τῶν ἀρχηγῶν καὶ τῶν ἐπωνύμων τῶν διαφόρων μαχῶν. «Πλείστων μὲν οὖν ἀγαθῶν αἰτίους καὶ μεγίστων ἐπαίνων ἀξίους ἡγοῦμαι γεγενῆσθαι τοὺς τοῖς σώμασιν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος προκινδυνεύσαντας»∙ διότι λοιπὸν ἐγὼ πιστεύω ὅτι πλείστων ἀγαθῶν εἶναι αἴτιοι καὶ μεγίστων ἐπαίνων ἀντάξιοι ὅσοι ἔθεσαν σὲ κίνδυνο τὸ σῶμα τους ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος. «Οὐ μὴν οὐδὲ πρὸ τοῦ πολέμου τούτου γενομένων καὶ δυναστευσάντων ἐν ἑκατέρῳ τοῖν πόλεοιν δίκαιον ἀμνημονεῖν»∙ ἀλλ’ ὅμως οὔτε ὅσα ἔγιναν πρὶν ἀπὸ τὸν πόλεμον αὐτὸν σὲ ἀμφότερες τὶς πόλεις δὲν εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ξεχνοῦμε. Ἦταν ἤδη μεγάλες πόλεις ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα καὶ ἀναγνωρισμένες ἀπ’ ὅλους τοὺς Ἕλληνες.