Ἡ ἐπεκτατικὴ προγάνδα τοῦ Τούρκου προέδρου ἔχει ἀνησυχήσει τὴν διεθνῆ κοινότητα, ἔστω κι ἂν ἡ φρασεολογία του ἦταν πολὺ προσεγμένη, ὥστε ἄλλα νὰ ἐννοεῖ στοὺς συμπολῖτες του κι ἄλλα νὰ διαβάνουν οἱ διπλωμάτες∙ ὁπωσδήποτε, θέτει καὶ πάλι ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὰ σύνορά μας. Αὐτὸ γίνεται, μὲ τὴν κυβέρνηση σὲ ἀμήχανη ἢ ἐνδοτικὴ στάση, ἐὰν ἔχει ἀποφασίσει αὐτὴ τὴν πολιτική, ὅπως λέγεται εὐρύτατα καὶ συμπεραίνεται ἀπ’ τὶς ἀντιδράσεις της∙ φαίνεται ὅτι τὸ γνωρίζει αὐτὸ ἡ Ἄγκυρα καὶ τὸ ἐκμεταλλεύεται στὸ ἔπακρο, γιὰ κάθε περίπτωση καὶ γιὰ νὰ ἐγγράψει ὑποθῆκες γιὰ κάποια ἄτυχη συγκυρία στὴν Ἑλλάδα. Ἐγγύηση γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα ἔχουμε πλέον μόνο τὴν Εὐρωζώνη, δηλαδὴ τὴν Ἀγκέλα Μέρκελ, καὶ τοὺς μεγάλους, ποὺ ἀπεύχονται ὅλοι τους ἀναταραχὴ στὴν περιοχή.