Τὸ σημερινὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο καλεῖται νὰ θεσπίσει τὶς νέες βάσεις καὶ προοπτικὲς τῆς Εὐρωζώνης, διότι αὐτὴ πλέον, μετὰ τὸ Brexit, ἐκφράζει τὴν δυναμικὴ τῆς Εὐρώπης∙ τὸ προσφυγικό, μετὰ τὴν ἐπίθεση στὴν Μοσούλη, ἐπανέρχεται πρῶτο στὴν ἐπικαιρότητα, ἡ θωράκιση ἀπέναντι στὴν τρομοκρατία καὶ ὁ συντονισμὸς τῆς πολιτικῆς ἀσφαλείας, δεύτερο, καὶ τρίτο τὰ οἰκονομικὰ καὶ δημοσιονομικὰ προβλήματα. Ἡ Βρεταννὴ πρωθυπουργὸς μετέχει, ἀλλὰ χωρὶς τὸ κύρος καὶ τὴν προηγούμενη ἀπήχησή της, ἐνῶ καὶ ἡ Γαλλία εἶναι ἀποδυναμωμένη, λόγῳ τῆς προκλητικῆς φιλοαμερικανικῆς στάσεώς της∙ οἱ Εὐρωπαῖοι αἰσθάνονται πλέον ὅτι ἀπειλεῖται ἡ ἐπιβίωσή τους, πολιτικὰ καὶ ἐθνικά, ἐὰν ὑποχωρήσουν στὶς ἀτλαντικὲς πιέσεις γιὰ κατὰ μέτωπο σύγκρουση μὲ τοὺς Ἄραβες καὶ τὴν Ρωσία. Οἱ διαφορὲς τῶν δύο ἀκτῶν τοῦ Ἀτλαντικοῦ εἶναι οἱ μεγαλύτερες στὴν μεταπολεμικὴ ἱστορία καὶ δὲν συγκαλύπτονται εὔκολα∙ ἡ εἰρωνεία τῆς ἱστορίας εἶναι, ὅτι τὶς ἐκφράζει πληρέστερα ὡς ἡγέτις ἡ Γερμανία.