Ἡ ἐξύμνηση τῶν ἀρετῶν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους ἀπ’ τὸν Ἰσοκράτη στὸν «Πανηγυρικόν» του ἔχει σχολιασθεῖ ἀπὸ ὅλους, τοὺς γραμματικοὺς τῆς ἀρχαιότητος καὶ τοὺς ἑλληνιστὲς τῆς νεωτέρας ἐποχῆς∙ ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν καὶ ὑπερβολές, ἀλλὰ λογικές, ὅταν ἐπιζητάει τὴν ἀνάταση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῶν ἡμερῶν του. «Ἀλλ’ οὗτος ἐδόκει πλοῦτον ἀσφαλέστατον κεκτῆσθαι καὶ κάλλιστον»∙ ἀλλ’ ὅποιος μετεῖχε ὁλοψύχως τοῦ πολέμου πίστευε ὅτι ἀποκτοῦσε πλοῦτο ἀσφαλέστατο καὶ κάλλιστο. «Ὅστις τοιαῦτα τυγχάνοι πράττων ἐξ ὧν αὐτός τε μέλλοι μάλιστ’ εὐδοκιμήσειν»∙ ὅτι ἔτυχε νὰ ἐπιτυγχάνει πράγματα ἀπ’ τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁπωσδήποτε θὰ εὐδοκιμήσει. «Καὶ τοῖς παισὶ μεγίστην δόξαν καταλείψειν»∙ καὶ στὰ παιδιά του θὰ ἀφήσει μεγίστη δόξα. Εὐχὲς ἦταν αὐτὰ γιὰ τοὺς συμπολῖτες του, ἂν καὶ αὐτοὶ δὲν τὶς ἀποδέχθηκαν∙ εἶχαν γίνει οἱ Ἀθηναῖοι καὶ ἄλλοι Ἕλληνες ἀπράγμονες, ἀφοῦ σπανίως πλέον πήγαιναν στὸν πόλεμο, διότι χρησιμοποιοῦσαν μισθοφόρους, δὲν ἦταν ὁπλῖτες.