Τὸ τελευταῖο Εὐρωσυμβούλιο ἀποδείχθηκε ἱστορικῆς σημασίας, διότι ἔθεσε τὶς βάσεις τῆς πολιτικῆς, ὡς ἑνιαῖο σύνολο τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ μεταναστευτικοῦ καὶ τῆς τροκμοκρατίας∙ οἱ ἐθνικὲς ὑπηρεσίες τίθενται πλέον ὑπὸ ἑνιαία διοίκηση καὶ μὲ ἀπόλυτο συντονισμό, ἔστι ὥστε καμμία χώρα νὰ μὴν αὐτενεργεῖ∙ ἡ Βρεταννία διατήρησε τὶς διαφοροποιήσεις της, στὰ πλαίσια τοῦ Brexit, ἀλλὰ αὐτὸ τὴν ὁδήγησε σὲ μεγαλύτερη ἀπομόνωση. Στὰ διεθνῆ δὲν εἰσακούσθηκε τὸ Λονδίνο, γιὰ περισσότερες κυρώσεις στὴν Ρωσία, μὲ ἀφορμὴ τὴν Οὐκρανία καὶ Συρία∙ δὲν ἐξασφάλισε καμμία ὑποστήριξη, ἐνῶ καὶ αὐτὴ τῆς Γαλλίας, ἦταν τυπική. Τὰ οἰκονομικὰ δὲν συζητήθηκαν, οὔτε τὸ ἑλληνικὸ χρέος, διότι παραπέμφθηκε γιὰ ἀργότερα∙ οἱ ἡγέτες μετέδωσαν στοὺς συμπολῖτες τους τὴν αἴσθηση τῆς ἀσφαλείας καὶ ἠρεμίας ἀπέναντι στὴν τρομοκρατία. Τὸ πέτυχαν αὐτό, ἂν καὶ πολλοὶ ἄφησαν ὑπονοούμενα, μὲ τὰ γεγονότα στὴν δικαιοσύνη, γιὰ τὸν σεβασμὸ τοῦ Ναπολεοντίσκου στοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς.