Ὁ φόβος τῆς λογοδοσίας εἶναι διάχυτος στὸν Ναπολεοντίσκο καὶ στοὺς περισσότερους ὑπουργούς του∙ γνωρίζει ἄριστα, ὅτι ἡ κατακρήμνισή του στὶς δημοσκοπήσεις δὲν ἀνακόπτεται καὶ ὅτι τρέχει ἰλιγγιωδῶς πρὸς τὰ ἱστορικά του ποσοστά. Κορυφαῖοι συνεργάτες του, πρόεδρος τῆς Βουλῆς, ἀντιπρόεδρος, φίλοι του, τὸν συμβουλεύουν νὰ τρέξει τώρα στὴν κάλπη, ὥστε νὰ κρατήσει τουλάχιστον διψήφιο ἀριθμό, ἔστω καὶ τρίτος, ἀλλὰ φοβᾶται. Τρέμει στὴν ἰδέα καὶ μόνο τῆς λογοκρισίας καὶ στὴν πιθανότητα τῆς φυλακῆς, διότι ὅλοι οἱ σοβαροὶ νομικοὶ τοῦ ἐπισημαίνουν ὅτι τὰ κακουργήματα ποὺ διέπραξε εἶναι πολλά∙ ἔτσι ὀχυρώνεται, λόγῳ φυσικῆς δειλίας καὶ προσωπικῆς ἀγνοίας τῶν συνθηκῶν στὸ Μέγαρο Μαξίμου. Ἀλλὰ οἱ ὁλοκληρωτικῆς νοοτροπίας κυβερνήσεις καταρρέουν μὲ λαϊκὴ ἐξέγερση.