Ἡ ὁμοψυχία καὶ ἡ ἀνάταση τοῦ ἤθους τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους εἶχαν φθάσει στὸ ἀποκορύφωμά τους καὶ αὐτὸ δὲν ἐπαναλήφθηκε στὸν ἴδιο βαθμό, παρὰ μόνο στὴν παλλαϊκὸ ξεσηκωμὸ τοῦ ’21, στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους καὶ στὸ Ὄχι τοῦ ‘40∙ ὁπωσδήποτε ὑπῆρξαν ἄλλες περιπτώσεις, ἀλλὰ αὐτὲς δὲν εἶχαν συνέχεια τὸν χρυσοῦν αἰῶνα τοῦ Περικλέους. «Οὕτω δὲ πολιτικῶς εἶχον, ὥστε καὶ τὰς στάσεις ἐποιοῦντο πρὸς ἀλλήλους»∙ τόσο δὲ πολιτικὴ ἦταν ἡ μεταξύ τους συμπεριφορά, ὥστε καὶ τὶς διαφωνίες ποὺ εἶχαν πρὸς τοὺς συμπολῖτες τους. «Οὐχ ὁπότεροι τοὺς ἑτέρους ἀπολέσαντες τῶν λοιπῶν ἄρξουσιν»∙ δὲν ἀπέβλεπαν στὴν ἐξόντωση τῶν ἀντιπάλων τους, ὥστε νὰ ἐπιβληθοῦν στοὺς ὑπολοίπους. «Ἀλλ’ ὁπότεροι φθήσονται τὴν πόλιν ἀγαθόν τι ποιήσαντες»∙ ἀλλὰ ποιὸς ἀπ’ ὅλους θὰ φθάσει νὰ κάνει κάτι καλὸ στὴν πόλη. Τὴν εὐγενῆ ἅμιλλα εἶχαν ὡς ὁδηγό τους καὶ γι’ αὐτὸ νίκησαν τὸν πολλαπλάσιο ἐχθρό.