Οἱ Ἕλληνες τηροῦσαν συνεχῶς τὸν λόγο τους στὶς μεταξύ τους συμφωνίες κατὰ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους, ὄχι ὡς συμβατικὴ ὑποχρέωση, ὅπως συνέβαινε προηγουμένως, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν ἀφοσιωμένοι στὸν ἀγῶνα τους∙ ὁ Ἰσοκράτης ἐπιμένει εἰς τὸν «Πανηγυρικόν» του στὸ πνεῦμα αὐτοθυσίας καὶ ἀνατάσεως ὅλων τῶν Ἑλλήνων τὴν περίοδο ἐκείνη. «Ταῖς δὲ συνθήκαις ὥσπερ ἀνάγκαις ἐμμένειν ἀξιοῦντες, οὐχ οὕτως ἐπὶ τοῖς δυναστείαις μέγα φρονοῦντες»∙ τὶς δὲ μεταξύ τους συνθῆκες ὡς ἀναγκαῖες στὴν τήρησή τους ἀξίωναν, ἐνῶ δὲν εἶχαν τὴν ἴδια γνώμη καὶ γιὰ τὶς πολιτικὲς προσωπικότητες. «Ὡς ἐπὶ τῷ σωφρόνως ζῆν φιλοτιμούμενοι»∙ διότι φιλοτιμοῦνταν εἰς τὸ νὰ ζοῦν μὲ σωφροσύνη. Τὴν λέξη σωφροσύνη χρησιμοποιεῖ ἡ ὁποία ἅρμοζε σὲ ὅσους ἐμπνέονταν ἀπ’ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν δημοκρατία∙ παράδειγμα γιὰ τοὺς συγχρόνους του ἔχει τὸν λόγον του ὁ μεγάλος φιλόσοφος, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε τελικὰ νὰ ἀλλάξει τὴν πολιτικὴ πρακτικὴ τῶν συμπολιτῶν του.