Οἱ Ἕλληνες κατὰ τὴν διάρκεια τῶν Μηδικῶν πολέμων εἶχαν ἀναγάγει τὴν ἔννοια τῆς ἰσότητος ὡς πρὸς τὶς δυνατότητες ἑκάστου καὶ ὄχι ὡς τυπικὴ διαδικασία∙ ἡ ἰσότης τῶν δυνατοτήτων καθιερώθηκε ὡς ἡ κυρία ἀρχὴ τῆς ἀμέσου δημοκρατίας, ὅλοι ἔχουν τὰ ἴδια δικαιώματα καὶ τὶς ἴδιες δυνατότητες ἀσκήσεως τῶν πολιτικῶν τους δικαιωμάτων. «Τὴν αὐτὴν ἀξιοῦντες γνώμην ἔχειν πρὸς τοὺς ἥττους ἥνπερ τοὺς κρείττους πρὸς σφᾶς αὐτούς»∙ ἐπέμειναν ἔχειν τὴν ἴδια γνώμη γιὰ τοὺς ἔχοντες ὀλιγώτερες δυνατότητες μὲ ἐκείνην πρὸς τοὺς ἔχοντες περισσότερες. «Ἴδια μὲν ἄστη τὰς αὑτῶν πόλεις ἡγούμενοι, κοινὴν δὲ πατρίδα τὴν Ἑλλάδα νομίζοντες εἶναι»∙ πίστευαν μὲν ὅτι ἦταν ἴδιες μὲ τὶς δικές τους πόλεις τὰ ἄλλα ἄστη, καὶ θεωροῦσαν κοινὴ πρατρίδα ὅλων τους τὴν Ἑλλάδα. Ἀκόμη καὶ ἡ ὑπεροψία τῶν Σπαρτιατῶν, ποὺ ἦταν οἱ καλύτεροι ὁπλῖτες καὶ γι’ αὐτὸ τοὺς ἀναγνώρισαν ὡς ἀρχηγούς, εἶχε ὑποχωρήσει αἰσθητά.