Ἡ ἀντιπολίτευση ὁλόκληρη σχεδὸν ἀντιμετώπισε μὲ ἱκανὴ δόση εἰρωνείας μέχρι σαρκασμοῦ τὸν ἀνασχηματισμὸ καὶ τὶς ἐξαγγελίες τοῦ Ναπολεοντίσκου, σὲ μία ἀπ’ τὶς σπάνιες περιπτώσεις συμπτώσεως τῆς κριτικῆς της∙ ἦταν πραγματικὰ ἀνεκδιήγητα ὅσα ἰσχυρίσθηκε ὁ πρωθυπουργός, λὲς καὶ δὲν κατοικεῖ Ἑλλάδα –καὶ σὲ αὐτὸ ἔχει δίκαιο, διότι ἔχει πολλοὺς μῆνες νὰ πατήσει χῶμα ἑλληνικὸ καὶ ἀποδεικνύεται ὅτι δὲν παρακολουθεῖ οὔτε τὴν ὑποτακτική του τηλεόραση-, ἀλλὰ ἔτσι γκρέμισε καὶ τὶς τελευταῖες γέφυρες ἐπικοινωνίας μὲ τὶς ἄλλες πολιτικὲς δυνάμεις καὶ μὲ τὸν λαό. Ὅλοι ἀναγνωρίζουν, ἀκόμη καὶ θερμότατοι ὑποστηρικτές του καὶ γνῶστες τῶν τεκμαινομένων ὑπερατλαντικῶς, ὅτι εἶναι σύντομος ὁ βίος του∙ καὶ ἂν αὐτοὶ βλέπουν μιὰ τέτοια ἐξέλιξη, ὅταν πρὸ μηνὸς μόνο τὸν θεωροῦσαν πανίσχυρο ἡγέτη, τότε ὁ χρόνος συμπυκνώνεται ἀφάνταστα. Οἱ ἀντιδράσεις στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μετροῦν περισσότερο, διότι πόσο ἀντέχουν ἀκόμη ὕβρεις καὶ προπηλακισμοὺς τὰ στελέχη του στὸ περιβάλλον τους.