Ἡ ἄτακτη ὑποχώρηση τῶν Τζιχαντιστῶν στὴν Μέση Ἀνατολή, ὅταν ὑπολογίζεται ὅτι ἔχασαν τὸ 40% τῶν ἐδαφῶν τους στὸ Ἰρὰκ καὶ τὸ 30% στὴν Συρία, μαζὶ μὲ τὴν αἰφνίδια ἔνταση Σαουδικῆς Ἀραβίας καὶ Ἰράν, ἔχει ἀλλάξει τὶς ἰσορροπίες στὴν περιοχή∙ καταλύτης ἦταν ἡ ρωσικὴ παρέμβαση καὶ ἡ ἐγκατάλειψη ἀπ’ τὸ χαλιφάτο σημαντικῶν θέσεών του. Οἱ συνομιλίες γιὰ τὴν εἰρήνευση τῆς Συρίας μᾶλλον ἀρχίζουν ἐντὸς τοῦ μηνὸς στὴν Γενεύη, ἀλλὰ οἱ Σουνίτες βλέπουν ὅτι χάνουν τὸν ἔλεγχο Συρίας καὶ Ἰράκ, ἐνῶ ἤδη ὑφίστανται ἰσχυρὲς πιέσεις στὴν ἀραβικὴ χερσόνησο, προπύργιο τοῦ σουνιτισμοῦ, καὶ στὴν Τουρκία∙ ἡ Οὐάσιγκτον βλέπει τὴν ἀποδυνάμωση τῆς παρουσίας της στὴν περιοχὴ καὶ τὴν περιθωριοποίηση τῆς Ἄγκυρας, μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ ρόλου τῆς Μόσχας. Ἡ Γαλλία, ἐνισχυμένη ἀπ’ τὴν Γερμανία καὶ τὴν Εὐρωζώνη, διαφοροποιεῖται ἀπ’ τὴν ἀμερικανικὴ πολιτική, διότι προτάσσει τὴν προστασία της ἀπ’ στὴν ἰσλαμικὴ τρομοκρατία.