Στὴν Εὐρώπη εἶναι ἔντονες οἱ διαφοροποιήσεις ἀπέναντι στοὺς πρόσφυγες καὶ στὴν ἐφαρμογὴ τῆς Συνθήκης Σένγκεν καὶ τῆς ἑνοποιήσεως τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν∙ οἱ ἀντιρρήσεις προέρχονται ἀπὸ τὶς ἀτλαντικῆς ἀποκλίσεως χῶρες, εἴτε τὶς ἀγγλοσαξωνικές, Βρεταννία, Δανία, Σουηδία, εἴτε τὶς πρώην κομμουνιστικές, Πολωνία, Οὐγγαρία καὶ Τσεχία, ἐνῶ ἐκεῖνες ἐξ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἐνταχθεῖ στὴν Εὐρωζώνη, ἔχουν χαμηλώσει ἀρκετὰ τοὺς τόνους. Τὸ πρόβλημα ἀφορᾶ στὴν πραγματικότητα τὴν πολιτικὴ ἑνοποίηση τῆς Εὐρώπης, καθὼς μὲ ἑνιαῖο σύστημα μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, καὶ τὴν Φρόντεξ ὡς προέκταση, ἀποκτᾶ τὸν θεμελιώδη λίθο τῆς πολιτικῆς της ἑνότητος∙ οἱ τάσεις πρὸς αὐταρχικὰ μέτρα εἶναι ἐμφανεῖς στὶς πρώην κομμουνιστικὲς χῶρες, ὅπως στὴν Πολωνία, μὲ τὴν ψήφιση νόμων ἐλέγχου τοῦ τύπου καὶ τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου, οἱ ὁποῖοι προκάλεσαν τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις τῶν Βρυξελλῶν. Τὸ περίεργο εἶναι, ὅτι ἀντιδροῦν οἱ ἴδιοι λαοὶ ποὺ εἰκοσιπέντε χρόνια πρὶν εἶχαν κατακλύσει τὴν Δυτικὴ Εὐρώπη ὡς πρόσφυγες.