Σὲ οἰκτρὰ ἀποτυχία τῆς τακτικῆς του ὁδηγεῖται ὁ Ναπολεοντίσκος, διότι ἐπέλεξε τὴν συνάντηση μὲ τὸν Κυριάκο Μητσοτάκη, ὡς κάλυψη τουλάχιστον ἀπέναντι στοὺς δανειστές, ἐν ὄψει τῶν ἐπαφῶν του στὸ Νταβός, ἀλλὰ ὑποχρεώθηκε, λόγῳ ἐσωκομματικῶ πιέσεων, νὰ καταφύγει στὴν σύγκρουση∙ ἡ διεθνὴς ἀπομόνωσή του συμπληρώνεται μὲ τὴν ἀντίθεση ὅλων τῶν κομμάτων στὸ ἐσωτερικό, μὲ ἐξαίρεση τὴν ἀνοχὴ τῆς ἀκροδεξιᾶς. Οἱ δανειστὲς εἶναι σαφεῖς σὲ τρία θέματα, τὸ ἀσφαλιστικὸ δὲν βγαίνει, οἱ διώξεις κατὰ τῶν ἐπενδύσεων σημαίνουν παραβίαση μνημονίου, καὶ ἡ κομματικοποίηση τοῦ κράτους εἶναι ἀπαράδεκτη ἀπὸ κάθε πλευρά∙ ἐὰν σὲ αὐτὰ προστεθεῖ τὸ μεταναστευτικὸ καὶ τὸ τρομοκρατικό, τότε ἡ κατάσταση γίνεται ἐκρηκτικὴ γιὰ τὸν πρωθυπουργό, διότι σὲ αὐτὰ προστίθεται ἡ πρωτοφανὴς στὴν ἱστορία κοινωνικὴ ἔκρηξη.