Τοὺς Μηδικοὺς πολέμους καὶ τὴν μετέπειτα ἀκμὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μὲ τοὺς γυμνικοὺς ἀγῶνες του καὶ τὰς πανηγύρεις, εἶχαν ἐξυμνήσει πολλοὶ σοφιστές∙ ὁ Ἰσοκράτης προσέθεσε τὸν «Πανηγυρικόν» του τὸν ὁποῖο ἔγραφε ἐπὶ μία δεκαετία περίπου. «Οἵτινες περὶ μεγίστων τυγχάνουσιν ὄντες καὶ τούς τε λέγοντας μάλιστ’ ἐπιδεικνύουσι»∙ οἱ πανηγυρικοὶ αὐτοὶ λόγοι τῶν σοφιστῶν θεωροῦνται ὅτι εἶναι ἀπ’ τοὺς ἀρίστους καὶ οἱ ἀπαγγέλοντες αὐτοὺς τοὺς ἐπιδεικνύουν. «Καὶ τοὺς ἀκούοντας πλεῖστ’ ὠφελοῦσιν, ὧν εἷς οὗτός ἐστιν»∙ καὶ οἱ ἀκούοντες αὐτοὺς τοὺς λόγους ὠφελοῦνται τὰ πλεῖστα, καὶ ἐξ αὐτῶν ἕνας εἶναι αὐτὸς ἐδῶ. «Ἔπειτ’ οὐδ’ οἱ καιροί πω παρεληλύθασιν, ὥστ’ ἤδη μάτην εἶναι τὸ μεμνῆσθαι περὶ τούτων»∙ ἔπειτα οὔτ’ οἱ καιροὶ ἔτσι ἁπλᾶ ἔχουν περάσει, ὥστε εἶναι πλέον μάταιον τὸ νὰ ἐνθυμῆται κανεὶς αὐτούς. Ἀναφέρεται ὁ φιλόσοφος στὸν Πελοποννησιακὸ πόλεμο καὶ στὰ δεινὰ ποὺ ἔφερε στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Ἑλλάδα ὁλόκληρη.