Ἡ Ἀνατολικὴ Μεσόγειος μετατρέπεται καὶ πάλι σὲ κεντρικὴ ἑστία τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς, μὲ τὴν ἀστάθεια στὴν Αἴγυπτο καὶ Συρία, τὴν ἀκυβερνησία στὸ Ἰσραὴλ καὶ τὴν προσέγγιση Ἰρὰν καὶ Ἰράκ• οἱ μεγάλες δυνάμεις ἀνανεώνουν τὸ ἐνδιαφέρον τους γιὰ τὴν περιοχή, μὲ τὴν ἀνασύσταση τοῦ στόλου τῆς Μεσογείου ἀπ’ τὴν Ρωσία καὶ τὴν συνεχῆ παρουσία κινεζικῶν πλοίων, πέραν τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία ὡς Εὐρωζώνη διατυμπανίζει πρὸς κάθε κατεύθυνση, ὅτι ἡ Ἀποκλειστικὴ Οἰκονομικὴ Ζώνη τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου εἶναι καὶ δική της. Ἡ Οὐάσιγκτον αἰσθάνεται ἀποκομμένη ἀπ’ τὶς ἐξελίξεις, καθὼς οἱ ἀντάρτες τῆς Συρίας δὲν τὴν ἀκοῦνε, ἐνῶ στὴν Αἴγυπτο ἡ ἀντιπολίτευση δὲν κερδίζει, παρὰ τὴν ἀποδυνάμωση τοῦ προέδρου τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων• στὸ Ἰσραὴλ οἱ ἐκλογὲς ὁδήγησαν στὴν ἀπονεύρωση τοῦ Βενιαμὶν Νετανιάχου καὶ τῶν ἀκροδεξιῶν. Σὲ ἀντίβαρο ὁ Μπάρακ Ὀμπάμα ἐπισκέπτεται τὸ Ἰσραήλ, ἀλλὰ καὶ τοὺς Παλαιστινίους στὴ Ραμάλλα.