Στὴν Μέση Ἀνατολὴ συμβαίνουν σοβαρὲς ἀνακατατάξεις, μετὰ τὴν ἧττα τῶν Ἰσλαμιστῶν στὴν Συρία καὶ κατὰ προέκταση στὸ Ἰράκ∙ ἤδη ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία ἀποδέχεται τὶς ἐξελίξεις καὶ ἄρχισε ἀνοίγματα πρὸς τὴν Μόσχα, ἐνῶ ἡ Τουρκία προπαθεῖ νὰ προσεταιρισθεῖ τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ δὲν πετυχαίνει καὶ πολλά, πέραν τῆς δουλικότητος τοῦ πρωθυπουργοῦ μας ἀπέναντί της. Ὁ πόλεμος στὴν Συρία ἔχει κριθεῖ καὶ οἱ Κοῦρδοι της ἀποκτοῦν αὐτονομία, μὲ τὴν ἀνοχὴ Οὐάσιγκτον καὶ Μόσχας, ἐνῶ ὁ ἐφοδιασμὸς τῶν Τζιχαντιστῶν μὲ χημικὰ ὅπλα ἀπ’ τὴν Ἄγκυρα δὲν ἀλλάζει τὴν τύχη τους∙ ἡ μικρὴ ἄνοδος τοῦ πετρελαίου ἀναπληρώνει ἀρκετὰ ἀπ’ τὰ ἐλλείμματα τῶν πετρελαιοπαραγωγῶν χωρῶν. Τὸ Ἰρὰν αἰσθάνεται ἀρκετὰ ἰσχυρὸ πλέον καὶ διευρύνει τὶς πολιτικὲς καὶ οἰκονομικές του σχέσεις, ἐνῶ προχώρησε καὶ στὴν δοκιμὴ νέων πυραύλων, μὲ ἀκτίνα δράσεως καὶ τὸ Ἰσραήλ, χωρὶς οὐσιαστικὲς ἀντιδράσεις διεθνῶς∙ οἱ ἐμπορικὲς συμφωνίες μαζί του προηγοῦνται πλέον.