Οἱ ἐξαρτήσεις τοῦ Ναπολεοντίσκου ἀπέναντι στοὺς παρακρατικοὺς μηχανισμοὺς ἐπιβεβαιώνονται μὲ τὴν ἀδυναμία του ἀντιμετωπίσεως τοῦ προσφυγικοῦ∙ οἱ μετανάστες παραμένουν στὴν Εἰδομένη καὶ στὸν Πειραιᾶ, μὲ ἐλάχιστους νὰ μεταφέρονται σὲ κανονικοὺς καταυλισμούς, ἐνῶ οἱ ὑγειονομικὲς ἀρχὲς καταγγέλλουν τὸν κίνδυνο ἐπιδημιῶν ἀπ’ τὴν κατάσταση σὲ αὐτοὺς καὶ κυρίως στὸ Ἑλληνικὸ καὶ στὸ λιμάνι. Οἱ ἀκτιβιστὲς καὶ οἱ ἀλληλέγγυοί τους συνεχίζουν τὴν δράση τους, ἀλλὰ οἱ ἔρευνες τῆς Ἀστυνομίας δείχνουν ὅτι εἶναι ἄκρως ἐπιφανειακὲς καὶ μὲ ἐλάχιστες προσαγωγὲς καὶ χωρὶς ἄμεσες ἐπιπτώσεις στὶς ἐπιδιώξεις τους∙ οἱ ἴδιοι δηλώνουν ὅτι εἶναι ἀναρχικοὶ καὶ δὲν κρύβουν τὶς προθέσεις τους, ἐνῶ ἀπειλοῦν καὶ τοὺς δημοσιογράφους, ὅταν τοὺς κινηματογραφοῦν, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι φωτογραφίζουν καὶ καταγράφουν ὅσους παρακολουθοῦν τὶς κινήσεις τους. Σὰν ἐπικυρίαρχοι φέρονται.