Ἡ γερμανικὴ πολιτικὴ ἐπιβλήθηκε στὴν Εὐρωζώνη, γιὰ τὸ ἑλληνικό, αὐστηρότερα κι ἀπ’ ὅσο τὸ περίμεναν στὸ Βερολίνο∙ ἡ κυβέρνησή μας συμφώνησε σὲ ὅλα καὶ ὄχι μόνο δὲν πῆρε τίποτε σὲ ἀντάλλαγμα, ἀλλὰ καὶ παραιτήθηκε ἀπ’ τὶς δεσμεύσεις τοῦ Γιούρογκρουπ τοῦ 2012. Τὰ παρασκήνια θὰ τὰ μάθουμε σύντομα, διότι «οὐδὲν κρυπτὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον», ἀλλὰ δύο πράγματα εἶναι δεδομένα∙ οἱ Εὐρωπαῖοι, μὲ τὴν Ἀγκέλα Μέρκελ πρώτη, δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν χρεωκοπία τῆς Ἑλλάδος –διότι, ἂν τὸ ἐπιδίωκαν θὰ τὸ ἐπιτύγχαναν ἀπὸ ἑξαετίας-, ἐνῶ προωθοῦν τὴν ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας μας, ὅπως τὸ ἀπέδειξαν κατὰ τὴν διακυβέρνηση τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ, ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση καὶ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς τρομοκρατίας. Ἡ στάση τους ἑρμηνεύεται, ὡς προϋπόθεση γιὰ ἐκπαραθύρωση τοῦ Ναπολεοντίσκου.