Τὴν ἀδιαμφισβήτητη ἡγεμονία τῆς Γερμανίας στὴν Εὐρωζώνη ἐπιβεβαίωσαν οἱ διαπραγματεύσεις γιὰ τὴν ἀξιολόγηση τοῦ ἑλληνικοῦ προγράμματος∙ ἡ σύγκρουση μὲ τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, γιὰ τὴν ἀναβολὴ ἐξοφλήσεως τοῦ χρέους μας, ἔληξε μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς γερμανικῆς θέσεως. Τὸ χρέος ὀφείλεται στοὺς ἑταίρους καὶ ἡ οἱαδήποτε ρύθμιση γίνεται μὲ ψῆφο στὰ Κοινοβούλιά τους γιὰ πολλὲς χῶρες∙ ἀλλὰ κανένας βουλευτὴς δὲν ψηφίζει τέτοια ρύθμιση, διότι δὲν ἐπανεκλέγεται, ὅταν μάλιστα ἡ χώρα του εἶναι φτωχότερη ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα∙ τὸ Βερολίνο γνωρίζει ἄριστα ὅτι αὐτὰ εἶναι πλεκτάνη τῶν ἀτλαντικῶν κερδοσκόπων, μὲ τὴν σύμπραξη τοῦ Ναπολεοντίσκου, γιὰ τὴν ὑπονόμευση τῆς εὐρωπαϊκῆς συνοχῆς καὶ σκλήρυνε τὴν θέση του. Ἄλλωστε, μὲ τὴν κοινωνικὴ ἀναταραχὴ στὴν Γαλλία καὶ τὴν ἐκκρεμότητα τοῦ δημοψηφίσματος στὴν Βρεταννία, ἀποτελεῖ τὸν μόνο σταθερὸ ἄξονα στὴν Εὐρώπη∙ δείχνει ἐπίσης ὅτι ἔχει πλήρη ἐπίγνωση τῶν σχεδίων τῶν κερδοσκόπων καὶ τῶν ὑποτακτικῶν των.