Σὲ συνθῆκες κοινωνικῆς ἐκρήξεως βρίσκεται ἐπὶ μέρες ἡ Γαλλία, μὲ τὸν κόσμο στοὺς δρόμους σὲ ὅλες τὶς πόλεις καὶ συνεχεῖς τὶς συγκρούσεις μὲ τὴν Ἀστυνομία∙ μάλιστα σὲ διαδηλώσεις βγῆκαν καὶ ἔνστολοι ἀστυνομικοί, διαμαρτυρόμενοι γιατὶ αὐτοὶ πρακτικα ὑφίστανται τὴν κατακραυγὴ καὶ τὴν ὀργὴ τῶν πολιτῶν, ἐνῶ εἶναι ἐπίσης θύματα τῆς ἀντιλαϊκῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς. Ὁ Φρανσουὰ Ὁλλὰντ δὲν ὑποχωρεῖ καὶ πιέζει γιὰ τὴν ψήφιση τῶν μεταρρυθμίσεων στὶς ἐργασιακὲς σχέσεις, ἂν καὶ ἐμφανίζονται πολλὲς διαφοροποιήσεις στὴν κοινοβουλευτική του πλειοψηφία∙ ὁ Γάλλος πρόεδρος εἶχε ἐμφανισθεῖ ἀρκετὰ ἐλαστικὸς τὴν τετραετία τῆς ἐξουσίας του καὶ ὑποχωροῦσε μόλις αἰσθανόταν, γιὰ κάθε ἀντιδημοτικὸ μέτρο, ἰσχυρὴ πίεση τῆς κοινῆς γνώμης. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως εἶναι ὅτι κατέρρεε μαζὶ καὶ ἡ δημοτικότης του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι σήμερα στὸ χαμηλότερο ἐπίπεδο ὅλων τῶν ἀριστερῶν ἡγετῶν, μὲ τὴν ἐξαίρεση τοῦ Ναπολεοντίσκου∙ πιστεύει ὅτι πρέπει νὰ ἐπιδείξει πυγμή. Ὁπότε ἴδομεν…