Ἡ ἀσφαλὴς ὀχύρωση τῆς Εὐρωζώνης εἶναι τὸ πρωταρχικὸ μέλημα τῶν Εὐρωπαίων, καθὼς πληθαίνουν οἱ τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις∙ ἡ ἀσφάλεια καὶ ἡ πολιτικὴ συνοχὴ τῶν κατοίκων της θεωρεῖται πλέον ὁ κύριος ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ συλλογικοῦ τους οἰκοδομήματος καὶ ἀκολουθεῖ τὸ εὐρώ. Ἡ καλλιέργεια τῆς ἑνότητος στὴν καθημερινότητά τους ὅλων τῶν λαῶν, ἀνεξαρτήτως τῶν ἱστορικῶν καὶ πολιτιστικῶν καταβολῶν τους, ἀποβαίνει πιὸ δύσκολη ἀπ’ τὴν οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ συνοχή της∙ ἡ καταπολέμηση τῆς τρομοκρατίας προϋποθέτει τὴν ἀγαστὴ συνεργασία τῶν ἐθνικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, ὄχι μόνο στὴν ἀνταλλαγὴ καὶ ἐπεξεργασία πληροφοριῶν, ὅπως καὶ στὶς κοινὲς ἐπιχειρήσεις, στὰ ὁποῖα αὐτὰ συνεργάζονται τέλεια σχεδόν, ἀλλὰ καὶ στὴν διαίσθηση, στὴν μυρουδιά τους γιὰ τὴν ἀνίχνευση τρομοκρατῶν. Αὐτὸ εἶναι τὸ δυσκολώτερο διαπιστώνουν οἱ κυβερνήσεις τῶν μεγάλων χωρῶν, κυρίως Γερμανίας καὶ Γαλλίας∙ σὲ αὐτὸ ἐντοπίζουν περισσότερο τὴν ἔλλειψη συνεργασίας μὲ κάποιους, ὄχι ὅλους εὐτυχῶς, κορυφαίους τῶν ἑλληνικῶν ὑπηρεσιῶν.