Τὴν πλήρη παράδοσή του στὴν Τουρκία ὁλοκλήρωσε ὁ Ναπολεοντίσκος, γιὰ τὰ διμερῆ καὶ εὐρωπαϊκὰ θέματα, ἀλλὰ περισσότερο στὸ Κυπριακό∙ καὶ ναὶ μὲν γιὰ τὸ προσφυγικὸ δὲν εἶχε τὸν βαρύνοντα λόγο, ὅταν ὁ Ταχὶπ Ἐρντογὰν δὲν ἀκούει οὔτε τὴν Ἀγκέλα Μέρκελ, ἀλλὰ ὄφειλε κάτι νὰ προβάλει, ἔστω γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὅπλων. Ὅσο γιὰ τὰ διμερῆ παραδόθηκε ἄνευ ὅρων, ἀφοῦ συμφώνησε τὴν παραπομπὴ τῶν θεμάτων στὶς διπλωματικὲς ὑπηρεσίες, κάτι ποὺ γίνεται δύο αἰῶνες τώρα καὶ πᾶνε ἀπ’ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο∙ δὲν τόλμησε οὔτε νὰ συμπαρασταθεῖ στὸν Νίκο Ἀναστασιάδη, ὁ ὁποῖος ἀποχώρησε ἀπ’ τὸν ἐπίσημο δεῖπνο, διότι προσκάλεσε ὁ Τοῦρκος πρόεδρος, ἐκτὸς πρωτοκόλλου, καὶ τὸν Μουσταφᾶ Ἀκιντζί.