Οἱ ἀπεργίες στὴν Γαλλία συνεχίζονται, μὲ κορυφαία πράξη τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν διυλιστηρίων ἀπ’ τὰ κομμουνιστικκὰ συνδικάτα καὶ τὴν ἔλλειψη καυσίμων σὲ ὁλόκληρη τὴν χώρα∙ αἰτία εἶναι οἱ μεταρρυθμίσεις τῶν ἐργασιακῶν σχέσεων, μὲ τὴν κατάργηση τοῦ 35ώρου τὴν ἑβδομάδα καὶ τὶς ἐλεύθερες ἀπολύσεις. Οἱ ἀντιδράσεις γενικεύινται, ἐνῶ παρουσιάσθηκαν καὶ κυβερνητικοὶ βουλευτές, μὲ συμβιβαστικὲς προτάσεις, ἀλλὰ ἡ κυβέρνηση τὶς ἀπέρριψε, διότι δὲν θέλει ὁ Φρανσουὰ Ὁλλὰντ νὰ φανεῖ, ὅτι ὑποχωρεῖ ἄλλη μιὰ φορὰ στὶς κοινωνικὲς πιέσεις∙ ἡ κατάδυση τῆς δημοτικότητός του εἶναι σὲ ἐπίπεδα χαμηλότερα σὲ κάθε ἄλλο πρόεδρο τῆς Γαλλίας στὴν πέμπτη δημοκρατία καὶ μόνο ὁ Ναπολεοντίσκος εἶναι χαμηλότερά του. Ἡ χώρα βρίσκεται σὲ περίοδο βαθειᾶς κοινωνικῆς κρίσεως καὶ ὁ πρόεδρος δὲν πείθει καθόλου πλέον τὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα.