Στὴν κατοχύρωση τῆς ἐσωτερικῆς ἀσφαλείας τῶν πολιτῶν της στρέφει πλέον τὸ κύριο ἐνδιαφέρον της ἡ Εὐρωζώνη, ἢ μᾶλλον ἡ Γερμανία, διότι εἶναι ἡ μόνη ἀπ’ τὶς μεγάλες χῶρες της ἀπερίσπαστη ἀπὸ ἐσωτερικὰ προβλήματα∙ ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ἑλληνικῆς ἀξιολογήσεως -ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν θεωρεῖται ἡ συμφωνία ἀτελὴς καὶ χωρὶς προοπτικὲς πλήρους ἐφαρμογῆς της, ἀλλὰ μὲ αὐστηρὸ ἔλεγχο τῆς ἀριστερῆς κυβέρνησης, διότι αὐτὴ ἦταν ἡ ἐπιδίωξή της-, τῆς ἐπιτρέπει μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς τρομοκρατίας κάθε μορφῆς καὶ τὴν ἐμπέδωση τοῦ αἰσθήματος ἑνιαίας ἐσωτερικῆς ἀσφαλείας γιὰ ὅλους τοὺς πολῖτες της. Μέχρι τὶς πρόσφατες τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις στὸ Παρίσι καὶ στὶς Βρυξέλλες δύσκολα ἐπείθοντο οἱ ἐθνικὲς κυβερνήσεις γιὰ τὴν καθιέρωση ἑνιαίας πολιτικῆς ἀσφαλείας καὶ τὴν σύσταση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κέντρου Ἀσφαλείας∙ τώρα ὑπάρχει καὶ παρεμβαίνει ἀποφασιστικά, ὅπως γιὰ τὴν διάλυση τοῦ καταυλισμοῦ τῆς Εἰδομένης, ἀλλὰ καὶ ἐλεγχει τὴν στάση τῶν ἑταίρων, ὅπως τοῦ Ναπολεοντίσκου.