Ὁ ἔντονος ἀντιμερικανισμὸς τοῦ Ρώσου προέδρου στὴν Ἀθήνα, καὶ σὲ χαμηλότερο τόνο ὁ ἀντιευρωπαϊσμός του, σχολιάσθηκε εὐρύτατα στοὺς διπλωματικοὺς κύκλους, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν τὴν ἀπόλυτη ἐξάρτηση ἀπ’ τὴν Οὐάσιγκτον τοῦ Ναπολεοντίσκου∙ μάλιστα προσθέτουν ὅτι ὁ Βλαδίμηρος Ποῦτιν δὲν ἐξασφάλισε κάτι οὐσιαστικὸ ἀπ’ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση, πέραν τῶν καλῶν προθέσεων, ἐνῶ ὁ ρωσικὸς τύπος ἀναγνωρίζει ὅτι δὲν ἔχει δυνατότητες γιὰ παρέμβαση στὶς Βρυξέλλες γιὰ τὴν ἄρση τῶν κυρώσεων κατὰ τῆς Μόσχας. Πολλοὶ μάλιστα διπλωμάτες χαρακτηρίζουν τὴν ἐπίσκεψη ὡς ἐπίδειξη διεισδύσεως σὲ χώρα τῆς Εὐρωζώνης καὶ πίστεως στὴν Ὀρθοδοξία γιὰ τοὺς τόσο θρησκευόμενους Ρώσους∙ ἰδιαίτερη βαρύτητα δίδουν στὴν συνάντησή του μὲ τὸν Κυριάκο Μητσοτάκη καὶ στὴν ἀναφορά του στὴν προώθηση τῶν διμερῶν σχέσεων ἀπ’ τὶς κυβερνήσεις τῆς Νέας Δημοκρατίας. Κάτι περισσότερο γνωρίζει ὁ ἰσχυρὸς ἄνδρας τοῦ Κρεμλίνου καὶ ἐπιχειρεῖ τέτοια ἀνοίγματα, τὰ ὁποῖα δὲν συνηθίζονται σὲ ἐπισκέψεις ἀρχηγῶν κράτους.