Ἡ ἐπέτειος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως μᾶς παρακολουθεῖ καὶ θὰ μᾶς παρακολουθεῖ εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα∙ ἡ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς βασιλευούσης ἀπ’ τοὺς Φράγκους τὸ 1204, δὲν ἀπέκτησε ποτὲ τὴν προηγούμενη ρώμη της∙ σταδιακὰ παρήκμασε καὶ ἔφθασε τὸν δέκατο πέμπτο αἰῶνα σκιὰ τοῦ ἑαυτοῦ της. Ἀποτελοῦσε ὅμως πάντα τὸν φάρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ κατὰ τὴν ἅλωση στὶς 29 Μαΐου 1453 ἑκατοντάδες ἦταν οἱ ξένοι φοιτητὲς στὰ Πανεπιστήμά της. Ἐξακολουθοῦσε νὰ λάμπει ἡ πνευματική της προσφορά, ἔστω κι ἂν οἱ περισσότεροι διδάσκαλοί της εἶχαν καταφύγει ἀπὸ πολὺ καιρὸ στὴν Ἰταλία, ὅπου συνέβαλαν στὴν Ἀναγέννηση τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη.