Ὁ ἄνθρωπος κρίνεται ἀπ’ τὸν λόγο του ὡς πρὸς τὸ ἦθος του, γράφει ὁ Ἰσοκράτης∙ ὁ ἐλεύθερος πολίτης ἔχει ἁρμονικὸ λόγο, κατανοητὸ ἀπ’ τοὺς συμπολῖτες του καὶ σαφῆ στὶς ἐπιδιώξεις του καὶ στὶς σχέσεις του μέσα στὴν κοινωνία του, «ἔχει τὴν Καλημέρα χώρια», ἀκόμα καὶ σὲ περιόδους δουλείας. «Καὶ τοὺς λόγῳ καλῶς χρωμένους οὐ μόνον ἐν ταῖς αὑτῶν δυναμένους»∙ καὶ ὅσοι χρησιμοποιοῦν καλῶς τὸν λόγο, δὲν ἀντιμετωπίζουν καλύτερα μόνο τὰ προβλήματά τους. «Ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῖς ἄλλοις ἐντίμους ὄντας»∙ ἀλλὰ εἶναι ἔντιμοι καὶ στὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς ἄλλους. «Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους»∙ καὶ τόσο καλύτερη ἦταν ἡ πόλις μας στὴν φρόνηση καὶ στὸν λόγο της ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. «Ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι»∙ ὥστε οἱ μαθητές της ἔγιναν δάσκαλοι τῶν ἄλλων.