Μετὰ τὰ ἀποτελέσματα στὸ Μέκλεμπουργκ, Πομερανία καὶ στὸ Βερολίνο, ὅπου τὸ Χριστιανοδημοκρατικὸ κόμμα μείωσε τὴν δύναμή του, πολλοὶ σχολιαστὲς ἔσπευσαν προαναγγεῖλαι τὸ πολιτικὸ τέλος τῆς Ἀγκέλας Μέρκελ∙ οἱ ἐκτιμήσεις ὅμως τῶν σοβαρῶν ἀναλυτῶν εἶναι ἄλλες. Στὶς δύο περιοχὲς ἡ καγκελάριος ἔχασε λόγῳ τοῦ προσφυγικοῦ ἀποκλειστικὰ σχεδόν, ἐνῶ στὰ ἀκμάζοντα κρατίδια τῶν δυτικῶν ἐπαρχιῶν διατηρεῖ τὴν δημοτικότητά της, λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς εὐμαρείας καὶ τῆς χαμηλῆς ἀνεργίας∙ ἐπίσης, τὸ Σοσιαλδημοκρατικὸ κόμμα βρίσκεται σὲ μεγάλη ἀπόσταση καὶ χωρὶς ἀρχηγό, ἱκανὸ γιὰ ἀντίπαλό της∙ οἱ Βαυαροὶ Κοινωνιστὲς διαμαρτύρονται συνέχεια, ἀλλὰ πάντα συσπειρώνονται μὲ τοὺς Χριστιανοδημοκράτες στὶς ἐκλογές∙ ἡ Ἀγκέλα Μέρκελ διαθέτει διεθνὲς κύρος καὶ ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ ἡγέτης τῆς Εὐρώπης, γεγονὸς ποὺ καλλιεργεῖ τὴν ὑπερηφάνεια τῶν Γερμανῶν, διότι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τους ἔχουν ἀποκτήσει τόσο εὐρεῖα ἀπήχηση. Δύσκολα πολὺ οἱ Γερμανοὶ θὰ ἀπεμπολήσουν τὰ πλεονεκτήματα αὐτὰ μὲ ἄλλον ἡγέτη.