Οἱ ἀντιδράσεις τοῦ Ναπολεοντίσκου στὶς ἀπανωτὲς ἀποτυχίες του τοῦ τελευταίου καιροῦ ἔχουν ἔντονο ἀμφιθυμικὸ χαρακτῆρα, ὅπως φάνηκε στὴν ὁμιλία του στὴν Κεντρικὴ Ἐπιτροπή∙ ἐπιχείρησε τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πόλωση, μὲ τὶς ὀξύτατες ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Βόλφνγκανγκ Σώυμπλε καὶ τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, μὲ σκοπὸ τὴν ἡρωϊκὴ ἔξοδο καὶ τὶς ἐκλογές, ἀλλὰ συνάντησε τὸ παγωμένο βλέμμα τῶν μελῶν της κι ἔπαθε σύγκρυο, ἐνῶ ἡ ΕΡΤ διέκοψε τὴν μετάδοσή της, πρὶν ὁλοκληρώσει ὁ ἴδιος τὴν ὁμιλία. Ἡ ἀποξένωση τῶν στενῶν συνεργατῶν του ἀπ’ τὸν πρωθυπουργὸ καὶ τὴν πολιτική του προσθέτει νέα προβλήματα στὸ σχέδιό του γιὰ ἀνασχηματισμό, ἐνῶ ἡ ἀναφορά, ὅτι θὰ σεβασθεῖ τὴν ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας θεωρεῖται ὡς ἀπάντηση στοὺς Εὐρωπαίους, γιὰ τὸν σεβασμὸ τῆς διακρίσεως τῶν ἐξουσιῶν, ἀλλὰ καὶ ἐπιβεβαίωση τῶν πληροφοριῶν ὅτι χάνει τὴν ὑπόθεση∙ φάνηκε ὅτι αἰσθάνεται νὰ διευρύνεται τὸ πολιτικὸ κενό, χωρὶς προοπτικὲς ἐναλλακτικῆς λύσεως.