Στὸν σχηματισμὸ κυβερνήσεως μειοψηφίας ὁδηγεῖται ἡ Ἱσπανία, μετὰ τὴν ἀπόφαση τῶν Σοσιαλιστῶν, ὅπως ἀπέχουν ἀπ’ τὴν ψηφοφορία τῆς Βουλῆς∙ ἔτσι ἡ χώρα ἀποφεύγει τρίτη ἐκλογικὴ ἀναμέτρηση μέσα σὲ ἕναν χρόνο καὶ ἀποκτᾶ κυβέρνηση μετὰ ἀπὸ δέκα μῆνες. Ὁ Μαριάνο Ραχόι ὑπόσχεται ὅτι θὰ σεβασθεῖ τὰ αἰτήματα τῶν Σοσιαλιστῶν καὶ δὲν πρόκειται νὰ αὐτενεργήσει∙ ἄλλωστε τὸ ἄλλοτε πανίσχυρο Σοσιαλιστικὸ κόμμα ὑποχρεώθηκε στὴν ἀποπομπὴ τοῦ προέδρου του, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀντίθετος στὴν πολιτικὴ ἀνοχῆς πρὸς τὸ Λαϊκὸ κόμμα, διότι φοβήθηκαν ὅτι στὴν τρίτη ἐκλογικὴ ἀναμέτρηση θὰ ἔχανε τὴν δεύτερη θέση ἀπ’ τοὺς Podemos. Ἡ Εὐρώπη κλείνει ἕνα ἀνοικτὸ μέτωπο, μὲ ἄμεσες τὶς ἐπιπτώσεις στὸν Νότο, καθὼς καὶ στὴν Πορτογαλία ἡ κυβέρνηση παραμένει ἀρκετὰ ἀσταθής, ἀλλὰ καὶ Ἰταλία καὶ Ἑλλάδα.