Ἡ ἔκρηξη στὰ ἐσωκομματικὰ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπονται στὸ ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο τῶν πολιτικῶν σχεδιασμῶν τοῦ Ναπολεοντίσκου, ἂν μπορεῖ νὰ σχεδιάσει κάτι, γιὰ τὴν κυβέρνησή του∙ ἡ πεῖρα του ἀπ’ τὴν παγωμάρα τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Κυριακῆς μεταφέρθηκε στὶς διαφωνίες στὸ Πολιτικὸ Γραφεῖο, ἔστω κι ἂν ἡ διαπλοκὴ δὲν μετέδωσε τίποτε, ἐνῶ οἱ πιέσεις, προέδρου τῆς Βουλῆς καὶ ἀντιπροέδρου, γιὰ ἐκλογὲς τὸ συντομώτερο ἐνισχύονται ἀπὸ πολλὰ στελέχη, ἀλλὰ οἱ 53 καὶ οἱ συντεχνίες ἐξακολουθοῦν τὸν ἀνοικτὸ πόλεμο. Οἱ τελευταῖοι ὅμως τορπιλίζουν ἐμφανέστατα τὸ πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων καὶ τὶς ἀποκρατικοποιήσεις, διότι ἀπειλοῦνται τὰ πολλαπλὰ κρατικοδίαιτα συμφέροντα τους∙ ἀπέναντι στὶς πιέσεις αὐτὲς δὲν ἔχει παρουσιάσει ἐναλλακτικὴ τακτική, ἐνῶ μᾶλλον ἐκδίδεται σήμερα ἡ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, μὲ τὶς γνωστὲς προεκτάσεις της. Ἡ ἀναπαλαίωση μὲ ἀποτυχημένους Πασόκους μᾶλλον παραμερίζεται, ἀλλὰ ἡ ἔνταξη τοῦ κόμματος στὴν κυβέρνηση σημαίνει ἀπότομη ρήξη μὲ τὴν Εὐρώπη.