Σὲ παταγώδη πολιτικὴ συντριβὴ ὁδηγήθηκε ὁ Ναπολεοντίσκος, μὲ τὴν κήρυξη ἀπ’ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀντισυνταγματικοῦ τοῦ τηλεοπτικοῦ νόμου∙ ὁ νόμος καταργεῖται καὶ ὅλες οἱ ἀποφάσεις κηρύσσονται ἄκυρες, δηλαδὴ κατεδαφίζεται ἡ πολιτική της ἐπιλογή. Τὰ πάντα μεταφέρονται στὸ ΕΣΡ, τὸ ὁποῖο καὶ θὰ ἀποφασίσει, γιὰ τὴν ἔκδοση τῶν τηλεοπτικῶν ἀδειῶν, ὁπότε οἱ παλιοὶ σταθμοὶ ἐκπέμπουν, οἱ νέες ἄδειες ἀκυρώνονται καὶ τὰ καταβληθέντα χρήματα ἐπιστρέφονται∙ ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν παραμένει σεβαστή, διότι οἱ ἁρμόδιοι δικαστὲς ἐτίμησαν τὸν ὅρκο τους, καὶ ἡ δημοκρατία βρέθηκε ὀχυρωμένη. Ὁ πρωθυπουργὸς δὲν ἔχει πλέον πολλὲς λύσεις, μετὰ τὴν δικαστικὸ καταπέλτη, ἐνῶ ἡ ἀντιπολίτευση καὶ κυρίως ἡ ἀξιωματικὴ δικαιώνεται στοὺς ἀγῶνες της∙ ὁ ἀνασχηματισμὸς προσλαμβάνει πλέον ἄλλη τροπὴ καὶ εἶναι ζήτημα τὸ ἐὰν μπορεῖ νὰ γίνει. Οἱ πολιτικὲς ἐξελίξεις θεωροῦνται πολὺ πιθανές, μὲ τὴν κυβέρνηση ἀνύπαρκτη, διότι ἡ ἀπόφαση προστίθεται στὸν ὑπόλοιπο πολιτικὸ καταπόντισμό της.