Ὁ Ναπολεοντίσκος ἐπέβαλε τὴν συγκάλυψη τῶν διαφωνιῶν καὶ οἱ λαλίστατοι ὑπουργοί του ἀνακάλεσαν ἀμέσως, ὅσα εἶχαν δηλώσει δημοσίᾳ γιὰ τὴν τήρηση τοῦ προγράμματος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, καὶ ἐπανέλαβαν τὴν στήριξή τους στὸ πρόσωπό του∙ τὸ ἔχουμε δεῖ πολλὲς φορὲς αὐτὸ κι ἔχει καταντήσει κουραστικό. Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα, αὐτὰ «δειλὰ καὶ ἄβουλα» εἶναι φύσει, παρὰ οἱ κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστὲς ποὺ τοὺς στηρίζουν∙ αὐτοὶ τοὺς πιέζουν, καὶ μάλιστα ἀφόρητα, αὐτοὶ δὲν χειροκροτοῦν τὸν πρόεδρό τους καὶ ἐξέφρασαν τὶς ἔντονες διαφωνίες τους στὴν Πολιτικὴ Ἐπιτροπή. Τὶς σχέσεις τους ἀποδίδει τὸ ἀνέκδοτο, «σ’ ἀγαπάω», λέει ὁ ἀναρχικός, κι ἡ ἀναρχικιὰ ἀπαντάει, «πές το μὲ πέτρες», ἔτσι τὸ καταλαβαίνει.