Ἀπὸ τὴν κατάσταση τοῦ πανικοῦ σὲ ἐκείνη τῆς παρακρούσεως ταλαντεύεται ὁ Ναπολεοντίσκος, καθὼς τοῦ ἔχει ξεφύγει ἐντελῶς ὁ ἔλεγχος τῶν πολιτικῶν πραγμάτων∙ δὲν εἶναι μόνο τὰ τόσα ψέμματα ποὺ τὸν καταδιώκουν, οὔτε ἡ πλήρης διάλυση τῆς οἰκονομίας καὶ ἡ κοινωνικὴ ἐξαθλίωση τῶν πάντων, οὔτε ἡ πλήρης ἀπομόνωση διεθνῶς καὶ ἡ κατάταξή του στοὺς ἐπικίνδυνους γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν σταθερότητα στὴν περιοχή, ἀλλὰ ἡ σαφέστατη πλέον ἐπίγνωση –τόσο λίγο μυαλὸ ἢ διαίσθηση τουλάχιστον ἔχει- ὅτι τὰ τόσα κακουργήματα ποὺ ἔχει διαπράξει τὸν ὁδηγοῦν ἀπαρέγκλιτα στὴν λογοδοσία, καὶ αὐτὴ προβλέπεται αὐστηρότατη, διότι θὰ τὸν δικάσουν οἱ δικαστὲς τοὺς ὁποίους περιφρόνησε βαθύτατα καὶ ἐνέπαιξε μὲ τὸν χειρότερο τρόπο.