Στὴν ὑπερπληθώρα ὑπουργῶν καταφεύγει μᾶλλον ὁ Ναπολεοντίσκος, ὡς τελευταία προσπάθεια διαςώσεώς του, ὄχι στὴν ἐξουσία, ἀλλὰ ἀπ’ τὴν λογοδοσία ποὺ τὸν καταδιώκει ὡς δαμόκλειος σπάθη∙ ἔτσι ἐξέδωσε προεδρικὰ διατάγματα, γιὰ σύσταση πέντε ἕξι νέων ὑπουργείων καὶ πολλαπλασίων ὑφυπουργείων. «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπωλέσαι»∙ εἶναι ἡ τακτικὴ ὅλων τῶν ἀποτυχημένων πρωθυπουργῶν, μὲ ἐμφανεῖς τάσεις ἀνυπακοῆς στοὺς βουλευτές τους, ὁπότε τοὺς ὑπουργοποιοῦν ἅπαντας, ἐλπίζοντες ὅτι ἔτσι γλυτώνουν τὴν γκρίνια τους. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πάντοτε τὸ ἀντίθετο∙ οἱ πολλοὶ ὑπουργοὶ πολλαπλασιάζουν τὰ προβλήματα, διότι συνεννοοῦνται χειρότερα ἀπ’ τοὺς λίγους καὶ τὸ Μέγαρο Μαξίμου ἔχει ἐπιδείξει πλήρη ἀδυναμία συντονισμοῦ∙ φυσικά, ὅσοι ἀποστρατεύονται γίνονται χειρότεροι στὴν κριτική τους, ἂν γίνει ἀνασχηματισμὸς τελικά.